امید وقارگونه

﴿ما لکم لاترجون لله وقارا﴾ نوح/13

چه خوب گفته اند انسان به امید زنده است...امید چون آبی زلال وگوارا در بیابان برهوت وروزنه نوری در پهنای تاریکی؛ حلقه نجاتی است برای انسان در دنیای شلوغ زندگی اش واین امید به غیب است که انسان را قوی می کند.

البته نه امید های واهی وکاذب برای اینکه دلمان را در این چند روزه این زندان خوش کنیم امیدی که منشا آن قدرتی لایتناهی وعظمتی بی همتاست وپشتوانه ما دراین دنیا که ما تنها نیستیم در برابر هجوم حوادث وتزاحم ها وگرفتاری ها!

اما این انسان گاهی آن قدر سرخورده می شود ونعمات او در چشمش خرد می شود که امید دلش وقاری برای او پیدا نمی کند اینجاست که از دلش ندایی بر می انگیزد: (مالکم لاترجون لله وقارا)

تو را چه شده ای انسان که دیگر امیدی وقار گونه به او نداری؟واو را قوی نمی دانی؟

امید وقارگونه یعنی ربوبیت او را در زندگی حس کنیم و امید ببیندیم اوست که تربیت ما را بر عهده دارد...