وخدایی که دراین تنهایی است..

گاه باید برای تنهایی اش گریست وگاه باید برای نور جلال وجمالش که در پساپس دیوارهای غفلت ماست اشک ریخت..دیگر چگونه خودش رابه من بنماید همین بس ازاینکه نورمعرفتش را در قلب من کاشته تا با نور دل پیدایش کنم وچه قدر دورند کسانی که وجودش را فقط موهومی برای مرحم دردها می بینند..کافی است به قلبشان رجوع کنند...