ویلایی ها

در دنیایی که نقش مهره اصلی خانواده یعنی مادر مورد هجوم وهجمه ها واقع شده ودنیای به ظاهر متمدن غرب با افکار استعماری اش به بهانه های واهی آزادی زنان را منزوی هوا وهوس ها کرده اند و نقش پر رنگ و مهم زن را که مقامی  بی همتا وجایگاهی والا را دارد ، را بی فروغ کرده اند... سینما در طراحی نقش زن والگوی زنان در جامعه اسلامی تاثیر پررنگی وبی نظیری دارد که متاسفانه سینماهای ما به جای مقابله با این جلوه در سینما غرب به همسونگاری با آن رو آورده است... با این حال برخی از فرماندهان جنگ نرم وکارگردانان انقلابی سعی نموده اند در داستان های دفاع مقدس برای احیاء وتصویری نو از نقش زن در جامعه بهره بگیرند وباز نگاه ها وافکار دختران سرزمین مان را توسعه ببخشند...

ویلایی ها یکی از اینهاست...

من مشغول دیدن فیلمی دفاع مقدسی هستم تعدادی زن و بچه در دو قدمی جبهه! چه چیزی این زنها را وادار کرده اینچنین جان خود و کودکانشان را به خطر بیندازند؟ شخصیت های اصلی داستانش نه سلاح به دست دارند و نه شکل و شمایل قهرمانان را به خود می گیرند...

چیزی که نمایان است فیلمی را می بینم که صحنه پردازی فیلم سکولاری نیست واساسا ربطی به سینمای به ظاهر اجتماعی فعلی ما ندارد.زن در این فیلم دغدغه مند ان هم با دغدغه صحیح است.فیلم نامه شریف فیلم شریف خواهد ساخت...

...شهرک نیمه مخروبه ، و زخمی از تیر و ترکش دشمن، محل زندگی چند خانواده است، خانواده رزمندگانی که به جهت وظایف خود در جنگ کمتر می توانند به مرخصی بیایند. اما داستان بر زنان متمرکز است و در جستجوی نقبی است به دنیای زنانه از جنگ. این زنان هربار منتظر امدن ماشینی هستند که ممکن است هسرشان را برای دیداری یک روزه به نزد آنها بیاورد. نگاهشان به پیچ جاده ای خاک آلود است اما گاهی از این جاده ماشین دیگری نیز می آید که حاوی خبر است و کمی اذوقه و این خبر می تواند خبر شهادت باشد.  به این سان بخش عمده ای از حیات و زندگی در این شهرک ویلایی، منتظر ماند است. این همان وجه متمایز عشق در سالهای جنگ است. مردانی که به جنگ رفته اند و مرگ آگاهانه با زندگی روبرو می شوند و دیدارشان هر بار می تواند اخرین دیدارشان باشد، معنای دیگری از عشق را اشکار می کنند.  در واقع فیلم ویلایی ها از سالهای دفاع مقدس پیشتر می رود و به روزهای نخست تاریخ می رسد. به جایی که معنای زن و مرد در حال تکوین است. معنایی که هنوز هم در سرشت همه زنان و مردان باقی است . اگرچه شکل و شمایل کنونی زندگی آن را در خود نهان کرده است.

نقش اصلی فیلم را«سیما» (طناز طباطبایی) بازی میکند که مانند اکثر آدم های واقعی زندگی ما ترجیح می‌دهد تن به مهاجرت بدهد امّا فرزندانش در جنگ بزرگ نشوند حال آنکه اسارت «سیما» در این ویلاها و رخدادهایی که به وقوع می‌پیوندند، وموجب شده که این شخصیت پله پله تکمیل بشود وخود تصمیم به ماندن نماید وقرار را بر فرار ترجیح بدهد.

من خواستم در این مطلب توضیح مختصر ومفیدی از این فیلم ارزشی بدهم تا به عنوان خود بتوانم از این فیلم دفاع کنم و مرغب این ایده باشم ولی از انصاف نباید گذشت که بالاخره هر اثری دارای نقدهایی نیز هست که برای تکمیل شدن در آینده باید نوشته شود وبه نظر من مهمترین اشکال این فیلم در اینجاست که آنچه می­بینیم با داشته­ های ذهنی ما از جبهه و جنگ و ایثار و شهادت بسیار متفاوت است. درست است که این فیلم می خواهد عشق بین همسروشوهر را ترسیم نماید و آن را به نسل جدید منتقل کند اما تنها هدفی که آنها را در آن معرکه بلا نگه داشته عشق به شوهرانشان هست که شده هفته ای چند ساعت شوهرانشان را ببینند این هدفی است که انها دارند ودر گفتگوهایشان مدام بر آن تاکید دارند.

ویلایی­ ها نمی­تواند از صبر و ایثار زینب وار زنان و مادران شهدا حرفی بزند. چرا که عشق و ایثار را در عشقی زمینی خلاصه کرده است. این چنین است که این زنان با همه ادعایی که دارند بعد از شهادت همسرانشان کمپ را رها می­کنند و می­روند و جبهه را پشت سر می­ گذارند گویا از اساس ارتباطی با آن نداشته­ اند. چهره جنگ در اینجا نفرت­ انگیز شده است و خبری از معنویت الهی که انگیزه ­بخش و نشاط آفرین و راه­گشای جبهه حق است در میان نیست. شخصیت­ها گویا به هیچ، دل خوش کرده­ اند، به انتظاری بیهوده، و برای اینکه حوصله ­شان سر نرود سبزی پاک می­کنند و ترشی درست می­کنند.

ولله الحمد                                                                  

13/خرداد/96