وداع با ماه مبارک رمضان

استاد علی صفایی...

آیا تن‏ ما هم رزق پیدا کرد: به سلامت رسید؟

آیا قلب‏ ما هم رزق پیدا کرد؛ به صفایى رسید؟

آیا فکر ما هم رزق پیدا کرد: به معرفتى رسید؟

آیا روح‏ ما هم رزقى پیدا کرد و به قدرتى رسید؟

آیا دل تنگ ما، وسعتى پیدا کرده است؟

آیا «أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ» را گذرانده‌‏ایم؟ آیا براى ما شرح صدر آمده؟ فراغت و امن آمده؟

آیا بعد از امن، عافیت آمده که انسان بتواند از نیروهایش بهره‌بردارى کند؟

آیا در این ماه... دید تازه‌اى به دست آورده‌‏ایم؟

🌿 وداع با ماه مبارک #رمضان
استاد علی صفایی حائری

✅ سلام‏هاى وداع:
در این فراز، حضرت سجاد سلام ‏هاى وداعى براى رمضان دارند و مى ‏فرمایند که ما با این‏ قول با رمضان وداع مى ‏کنیم:

«فَنَحْنُ قَائِلُونَ: السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا شَهْرَ اللَّهِ الْأَکْبَرَ وَ یَا عِیدَ أَوْلِیائِهِ.»

«السَّلَامُ عَلَیکَ یَا أَکْرَمَ مَصْحُوبٍ مِنَ الْأَوْقَاتِ وَ یا خَیْرَ شَهْرٍ فِى الْأَیَّامِ و السَّاعَاتِ».

بهترین مصحوب و همراه، مصحوبى است که خیرى رسانده و شرّى نداشته؛ چون هر مصاحبى ممکن است در مصاحبت با او، انسان هم بهره‏ مند بشود و هم صدمه بخورد، ولى رمضان ماهى و همراهى است که فقط حُسنِ جوار دارد. او براى ما آزارى نداشته است، ولى حالا ما داریم از او جدا مى ‏شویم.

یک دوستى را که آدم از او فاصله مى ‏گیرد یا یک کوزه ‏اى را که مدتى از آن آب خورده است را از دست مى ‏دهد، دل شکسته مى‏ شود.

حالا ما داریم از شهر بزرگ خدا، عید اولیاى خدا، بهترین مصحوب و بهترین مصاحب جدا مى ‏شویم، چگونه دل شکسته نباشیم!! به قول یکى از دوستان، رمضان سالِ دیگر هم که بیاید رمضانِ سال دیگر است، جاى خودش را دارد، جاى امسال که نیست.

دوباره ما آن قدر تا سال دیگر کسرى مى ‏آوریم که بخواهیم با آن جبرانش کنیم.

در این ماه خوب است که انسان لحظه‏ هایى براى تأمل در بینات‏ وهُدى‏ و فرقان‏ و عنایات و غفران و رحمت و انابه حق داشته باشد.

اگر انسان ولو لحظه ‏اى از این ماه را چشیده باشد- که در دعاهاى‏ روزهاى ماه رمضان مى‏ خوانیم: «شَهْرُ الْأِنَابه»، «شَهْرُ التَّوْبَة»، «شَهْرُ الْمَغْفِرَة»، «شَهْرُ الْبَرَکَة»- آن وقت مى ‏بیند که از چنین ماه بى آزارى با این همه نور و خیر و برکت، دارد فاصله مى ‏گیرد و هنوز کوزه ‏اش را هم آب نکرده و دستش را هم نشسته است.

«السَّلَامُ عَلَیْکَ مِنْ شَهْرٍ قَرُبَتْ فِیهِ الْآمالُ وَ نُشِرَتْ فِیهِ الْأَعْمَالُ».

در این ماه، آرزوهاى دور به ما نزدیک شده است. آدم یک عمرى در انتظار این بوده که لبى از جام محبت خدا تر کند. در این ماه است که حس مى ‏کند نزدیک شده و دارد مى ‏رسد؛ چون این ماه، ماهى بوده که شیطان‏ها را بسته‏ اند و ماهى بوده که انسان اوقات بیشترى را براى توجه و خلوت و تذکر داشته است.

حالا در این ماه، آرزوها به ما نزدیک شده و اعمال در آن باز شده و گرفتارى‏ ها و وابستگى‏ ها در آن از بین رفته است.

«السَّلَامُ عَلَیْکَ مِنْ قَرِینٍ جَلَّ قَدْرُهُ مَوْجُوداً وَ أَفْجَعَ فَقْدُهُ مَفْقُوداً»؛ سلام بر تو که تا بودى قدر و ارزش تو براى ما بزرگ بود و حالا که دارى مى ‏روى فقدانت براى ما دردناک است.

«وَ مَرْجُوٍّ آلَمَ فِرَاقُهُ»؛ و جدایى از تو ما را به درد انداخته است.

ما به تو امید داشتیم که بیایى، تکانى بخوریم و توجهى پیدا کنیم.

در دل ما، در روح ما، در وجود ما و در عمر ما، تحولى حاصل بشود و حالا هم که دارى از ما جدا مى ‏شوى، مى ‏بینیم که هنوز آن زخم‏ها و آن گندها هست، هنوز آن لباس‏ هاى سابق بر تن ما هست. ما هنوز لباس‏مان را عوض نکرده‏ ایم و لباس تقوا را نپوشیده ‏ایم.

«السَّلَامُ عَلَیْکَ مِنْ أَلِیفٍ آنَسَ مُقْبِلًا فَسَرَّ، وَ أَوْحَشَ مُنْقَضِیاً فَمَضَّ»؛سلام بر تو که ما با تو الفتى پیدا کردیم. تو با انس به ما روى آوردى و خوشحال مان کردى و حال ما با وحشت و رنج و استیحاش، داریم از تو جدا مى ‏شویم و فاصله مى ‏گیریم.

«السَّلَامُ عَلَیْکَ مِنْ مُجَاوِرٍ رَقَّتْ فِیهِ الْقُلُوبُ»؛ در این ماه دل‏ها رقّتى و انکسارى پیدا کرد.

«وَ قَلَّتْ فِیهِ الذُّنُوبُ»؛ و گناهان هم در آن کم شد.

«السَّلَامُ عَلَیْکَ مِنْ ناصِرٍ أَعانَ عَلَى الشَّیْطانِ»؛ سلام بر تو که یار ما بودى و شیطان را تو بستى.

«وَ صاحِبٍ سَهَّلَ سُبُلَ الْإِحْسانِ»؛ تو همراهى بودى که راه‏ هاى «خوبى» را نزدیک کردى.

«السَّلَامُ عَلَیْکَ ما أَکْثَرَ عُتَقَاءَ اللِه فِیکَ»؛ چقدر خدا گردن‏ هاى بندگانش را در این ماه از آتش نجات داد. «أَعْتِقْنَا مِنَ النَّارِ یا رَبِ‏[2]».

«وَ ما أَسْعَدَ مَنْ رَعَى حُرْمَتَکَ بِکَ»؛ چقدر خوشبخت و سعادتمند شده کسى که حرمتِ حریم تو را نگاه داشته است!

«السَّلَام عَلَیْکَ ما کانَ أَمْحاکَ لِلذُّنُوبِ»؛ سلام بر تو که چقدر راحت گناهان را پاک مى‏ کردى.

گاهى که یک رنگى، قیرى، چیزى به دست مى ‏چسبد، انسان هر چه آن را مى ‏مالد پاک نمى‏ شود؛ ولى یک چیزهایى هست که تا مى ‏گذارى روى آن، زود محوش مى ‏کند.

این از خصوصیات رمضان است: گناهانى را که چسبنده بوده ‏اند زود محوشان کرده است.

«وَ أَسْتَرَکَ لِأَنْواعِ الْعُیُوبِ»؛ پرده و پوشش را بر عیوب، زیاد کرده است.

📚 بهار رویش